Nedim Şener’in bugünkü köşe yazısı şöyle;
Amerika Birleşik Devletleri Lideri Ronald Reagan tarafından 22 Nisan 1981 günü söylenen “Ermeni soykırımı” palavrası, tam 40 yıl sonra bir öbür ABD Lideri Joe Biden tarafından tekrar edildi. Tıpkı palavra 2019 yılında da Amerikan Kongresi ve onun üst kanadı Senato tarafından kabul edilmişti.
Yalnız Amerika mı? Rusya, sahiden soykırım cürmü işlemiş olan Almanya, Fransa, İtalya, İspanya, Belçika’nın dahil olduğu Avrupa Parlamentosu da 2015’te 100’üncü yıl nedeniyle kabul ettiği bir tasarıyla soykırım palavrasına ortak oldu.
Ettiler de sonuç ne?
Kocaman bir “HİÇ”.
Birebir palavrası daima bir ağızdan söyleyince gerçeğe dönüşmüyor.
Hiçbir tarihi bilgiye, dokümana, gerçeğe uymayan bu palavrası tekrar tekrar söylemek, sözde “Batı medeniyetini” temize çıkarmadığı üzere, soykırımcı emperyalist yabanî yüzünü kapatmaya yetmiyor.
BIDEN’IN GAYESİ ERDOĞAN
Daha evvelki ABD liderlerinden kimileri da seçim süreçlerinde içerideki Ermeni lobilerine kelamda soykırım argümanlarını tanıyacağı kelamı vermişti.
Çabucak hepsi, “büyük acı”, “büyük felaket” diyerek durumu yönetim ettiler. Bir yandan Ermeni lobilerini yönetim ederken öbür yandan kelamda soykırım tezini Türkiye’ye karşı her yıl bir koz olarak kullandılar.
Soru şu, “Ne oldu da Biden, bu kozu kullanmayı bırakıp soykırım palavrasını söyledi?”
Yanıtını, 2019 yılı Aralık ayında New York Times editörleri ile yaptığı sohbette Türkiye ve Cumhurbaşkanı Erdoğan ile ilgili şu kelamlarında bulacaksınız:
“Şu an ona (Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan’a) çok farklı bir yaklaşım uygulamalıyız. Muhalif önderleri desteklediğimizi, bir yol haritamız olduğunu açıkça göstermemiz lazım. Düşündüğümüz şeyle ilgili sesimizi yükseltmemiz lazım, bedel ödemeli.
Yani çok endişeliyim. Lakin bence daha evvel benim yaptığım üzere onlarla direkt temasa geçip Erdoğan’ı yenecek duruma gelmeleri için hâlâ var olan Türk liderliği ögelerinden daha fazla randıman almalı ve onları güçlendirmeliyiz. Darbe ile değil, seçim süreci ile. Dışarı atıldı. İstanbul’da dışarı atıldı, partisi dışarı atıldı.
Pekala, biz ne yapıyoruz? Burada oturup boyun eğiyoruz.
Yapacağım en son şey, ona Kürtler konusunda boyun eğmek olurdu. Katiyetle en son şey. Ve onlarla Kürtlerle ilgili olarak birkaç görüşmem oldu. O periyot şimdi üzerlerine gitmiyorlardı.
Yani şunu göstermemiz lazım. Türkiye, Rusya’ya bağımlı olmayı istemek zorunda değil. Yani çok endişeliyim. Hava üslerimiz ve onlara erişimimize dair de çok endişeliyim. Bence bölgedeki müttefiklerimizle bir ortaya gelerek, onun bölgedeki faaliyetlerini nasıl izole edeceğimizle ilgilenmek bizim için son derece fazla iş olacak.
Bilhassa Doğu Akdeniz’de petrolle ilgili faaliyetleri ve görüşülmesi uzun sürecek olan çok sayıda öteki şey. Lakin yanıtım. ‘Evet, endişeliyim’.”
HEDEFİ DARBE İLE YAPAMADIĞINI TAMAMLAMAK
Biden, hedefinin Erdoğan’ı devirmek, ona bedel ödetmek olduğunu gizlemedi, gizlemiyor. Bu sözlerle ilgili o tarihte yaptığım yorum, “Biden darbe ile yapamadığını tamamlamaya geliyor” şeklindeydi. Hâlâ da birebir görüşteyim. Ancak bu sefer dediği üzere, darbe ile değil seçim süreciyle; kullanılacağı alet de “muhalefet”.
Biden 15 Temmuz darbe teşebbüsü sırasında ABD Lider Yardımcısı’ydı ve Erdoğan’ı devirmek için kullandıkları TSK içinde FETÖ ögeleri başarısız oldu.
O yüzden “Bedel ödemeli” derken bu defa “darbe değil, seçim süreciyle” vurgusu yapıyordu.
Biden yönetiminin geldiği günden beri yaptıklarına bakın, adım adım bu stratejiyi uyguladığını görürsünüz.
Aslında, Obama döneminde Savuma Bakanlığı Pentagon, ABD Dışişleri Bakanlığı, istihbarat kuruluşları tarafından 15 Temmuz darbe teşebbüsünün çabucak akabinde 2016’da oluşturulan, Amerikan medyasının da içinde olduğu bu strateji, bir evvelki Başkan Trump’ın kimi engellemelerine karşın düşük profille de olsa yaklaşık 5 yıldır uygulanıyor.
Biden’ın adaylık sürecinde New York Times editörleriyle görüşmesindeki kelamları de aslında, bu stratejiden dağınık aklında kalanlardan diğer bir şey değil.
Eksik bilgiye dayalı yanlış tabirleri, dağınık aklını gösteriyor aslında. Bu Biden’ı da aşan bir siyaset, sav edildiği üzere sıhhat nedeniyle vazifesi yardımcısına bıraksa da uygulamaya devam edilecek. Sebebi ise başta Suriye olmak üzere temeli 2013 yılına dayanan görüş ayrılıkları. Türkiye, bölgede ABD’nin terör devleti oluşturma gayreti dahil tüm planlarını bozuyor. Türkiye’nin siyasetiyle 2016’dan itibaren ABD’nin Ortadoğu’daki tüm stratejisi çöktü. Bir türlü istedikleri ödünleri de alamıyorlar. Tek yol kalıyor: Mevcut idaresi değiştirmek.
‘SÖZDE MÜTTEFİK’ DİYEREK İŞE BAŞLADI
Nitekim Biden yönetiminin işe başlar başlamaz, Türkiye için “sözde müttefik” ifadesini kullanması, terör örgütü PKK/YPG’ye dayanağını artırması, onu siyasallaştıracak adımları atması, Doğu Akdeniz’de hak arama çabasında karşısına çıkması, yeni üsler kurarak Yunanistan’ı kışkırtması, Rusya’dan S-400 alımına karşı çıkması ve hasım görüp yaptırımlar uygulaması, ortak olduğu F-35 projesinden çıkarması, öteki NATO üyesi ülke önderlerinden farklı olarak lider seçildikten lakin 100 gün sonra tam da 23 Nisan’ı 24 Nisan’a bağlayan akşam telefonla araması ve son olarak kelamda soykırım palavrasını söylemesi bu “kontrollü gerginlik” stratejinin kesimi.
Biden tam da dediğini yapıyor aslında, git gide yükselteceği gerginlikle Türkiye içinde kutuplaşmayı ve çatışmayı artırmayı amaçlıyor. Umudu, destekleyeceğini söylediği muhalefette. O yüzden birileri S-400 alımına çabucak karşı çıkıyorlar, Libya tezkeresine hayır oyu veriyor, Türkiye’nin dış siyasette haklılığından değil yalnızlaştığından kelam edip daima kusurlu olanın yalnızca Türkiye olduğunu söyleyip duruyorlar. Amerika’nın ve Avrupa’nın duymaktan hoşlanacağı şeyler söylüyorlar.
BU PALAVRAYA ORTAK OLANLAR UNUTULMAYACAK
Amerika’nın bu stratejisi yeni değil; 1960’ların başından uyuşturucuya savaş açtığında Türkiye’de çiftçinin kıymetli bir geçim kaynağı olan haşhaş ekiminin yasaklamasını istiyordu. Sivil hükümetler buna yanaşmadı, ABD bu gayesine 12 Mart 1971 askeri muhtırası ile ulaştı. Askerler tarafından Başbakan olarak atanan Nihat Erim yönetiminin aldığı kararla haşhaş ekimi yasaklandı. Fakat 1973 seçimlerinden sonra Başbakan Bülent Ecevit bu yasağı kaldırdı. Amerika buna sessiz kalmadı, yardımların kesilmesi akabinde 1974 Kıbrıs Barış Harekâtı sonrasındaki ambargo ile baskıyı iyice artırdı. Türkiye ambargoya karşılık 26 Temmuz 1975’te Amerikan çalışanını askeri üslerden çıkardı. Baskı siyaseti öylesine gerildi ki, bir yanda uzayan kuyruklarla sembolleşen ekonomik sorunlar, öbür yandan “anarşi” denilen sokak çatışmaları 6 bin genci hayattan kopardı. Sonu 12 Eylül 1980 askeri darbesi oldu. Darbecilerin birinci yaptığı da üsleri Amerikalılara tekrar açmak oldu.
İşte Biden yönetiminin maksadı de bu, baskılarla Türkiye içinde siyasi ve toplumsal çatışmayı olabildiğince artırmak. “Erdoğan bedel ödemeli ancak bu kere darbe değil, muhalefetle” derken kastettiği tam da bu. Kendisine biat eden, istediğini yapan bir idare istiyor aslında.
Hasebiyle soykırım palavrasından sonra ABD idaresinden baskıyı artırmak için direkt ya da dolaylı biçimde bilhassa iktisada amaç alan hücumlar beklenmeli.
Lakin artık o günlerin Türkiye’si yok. 15 Temmuz’a canıyla direnmiş bir millet var. Darbeyi 251 şehit ve binlerce gaziyle savuşturan Türk milleti, ABD’nin bu planını da dayanışmasıyla bozacaktır.
Bugünler de geçecek, geriye Türkiye’nin haklılığı, kelamda soykırım palavrasına dayanak olan terörist destekçisi HDP’nin ve işbirlikçilerinin yazıp söyledikleri kalacaktır.
Hürriyet
Haber7
